Korktuğum başıma gelmiş, Hadro pavyon dalabı olmuştu. Sürekli ”Gardaş Ramazan başlamadan son kez pavyona gidek” diye baskı uyguluyordu. “Lan oğlum senin Ramazan ayıyla ne işin olur?” sorusunu yönelttiğimde, “Ben Müslüman deelim ama halkımın inancına saygısızlık yapamam” karşılığını veriyordu.
“Param yok. Sende bankadan çektiğimizin hepsini ırmağa fıcıttın” mahanasını dile getirdiğimde, ekece sırıttı ve “Ben avel miyim İso? Onlar sahteydi” dedi, zulayı patlattı. Çorabından bir deste cillop gibi para çıkardı, “Bunlar Tarsus pavyonu için yeter” dedi. Böylece hem kurnaz, hem gandırıkçı olduğunu anladım.
“Gadasını aldığım Tarsus nereden çıktı?” sorusuna, “Hırpoluk etme. Finali orada yapak” dedi. Bellen ki doğuştan pavyoncuydu…
Gitmekten başka çare yoktu, galan.
Hadro’nun kullandığı tomofille vardık Tarsus’a, dıkıldık bir pavyona. Herşey yolundaydı, taaki Hadro istek yapana kadar. Müslüm Baba’nın “Haydar” türküsünü istedi, sanatçı söyledi, ondan kelli Hadro’nun ayarı bozuldu. Şişenin dibini görmeden küfelik oldu. Beni sürekli bızzıklıyor “Hadi gidek” diyordu.
Fazla uzatmayım, gece yarısı olmadan ayrıldık. Tarsus yol çatına varınca, “Gardaş, galan Adana beni kesmez. Dümeni Ankara’ya gırıyom” dedi, bir süre sonra Toroslar’da bulduk, kendimizi. Hadro, sürekli “Haydar” türküsünü çığırıyordu. Nedenini sordum, “Elleşme gardaş. Mevzu çok derin” yanıtını verdi.
İkimizin de ayakta duracak hali yoktu. Toroslar’ı tırmanırken, arka koltuğa mitili attım, uykuya daldım. Ne kadar zaman geçtiğini hatırlamıyorum, Hadro’nun bızzıklamasıyla uyandım. “Abooo… Kalk lan çevirme var” dediğini duydum. Hadro, arabanın hızını yavaşlatmıştı, “No’lacak lan şimdi?” diye sokurdanıyordu. Gözlerimi ovalayıp, kendime gelmeye çalışırken, trafik polislerinin yanına varmıştık bile. Hadro, hemen ekip arabasının yanına park etti, birlikte indik. Alkolün etkisi biraz azalsa da dengemizi zor sağlayabiliyorduk. Polislerden biri yaklaştı “İyi yolculuklar, lastiğimiz patladı krikomuz yok, bize yardımcı olur musunuz?” dedi. Hadro ile aynı anda “elbette” yanıtını verdik ve o kafayla memurlara fırsat tanımadan, mintanların kolunu çemirleyip lastiği değiştirdik. Bu arada aramızda muhabbet artmıştı. Leş gibi alkol kokmamıza rağmen, krikonun hatırına ses çıkarmadılar. Bunun verdiği cesaretle polislere “Kusura bakmayın lokantada yemekteyken, Ankara’ya gitme talimatı aldık, sabahleyin orada olmamız istendi. Kafalar güzel yola çıkmak zorunda kaldık” yalanını uydurduk. İkna olmasalar bile, inanmış gibi yaptılar.
O arada muhabbet o kadar arttı ki, polis memurunun biri, “Arkadaşlar belli ki fazla alkol almışsınız. Bu halde yola devam etmek tehlikeli olur. Lütfen biraz uyuyun. Sabah devam edersiniz” önerisinde bulundu. Aslında bizim hakkımızda işlem yapması, aracı da bağlaması gerekirdi.
Velhasılı trafik polisleri ayakta duramayacak kadar sarhoş olmamıza rağmen bizleri Ankara’ya uğurladı.
Hem de el sallayarak.
Öylesine içten ve samimi vedalaştık ki, arkamızdan helkeynen su dökmedikleri kaldı.
