Kavga-gürültü, ölüm-kalım, yaşam ve savaş tartışmalarıyla geride bırakıyoruz koca bir yılı daha. Binlerce yıllık insanlık tarihinin sayfalarına 2014 yılı da elbet kara harflerle yazılacak. Soma’da, Ermenek’te yaşamını yitiren madenciler, tarla yolunda hayatını kaybeden ırgatlar, inşaatlarda ölen işçiler, özgürlük için sokağa çıktıklarında biber gazı ve coplarla dayak yiyen emekçiler, öğrenciler, gençler…
Konya’da eleştirel bir açıklama yapan öğrencinin tutuklanması, gazetecilere yönelik baskı ve gözaltılar bile ülke halini anlatmaya yeter. Dünya Mars’ta yaşam izleri arayıp bir kuyruklu yıldızın ucuna uzay mekiği yerleştirirken, bizler TÜBİTAK’ta yarışmaya değer görülmeyen bir öğrencinin dünya genelinde düzenlenen yarışmada birinciliğini tartıştık. Gelişmiş dünyanın insanları, bizi okullardaki gerici uygulamalar, kesilen zeytin ağaçlarıyla, Osmanlıca tartışmalarıyla, ‘paralel’ evrende yaşıyor sanıyordur…
Bu listeyi uzatmak mümkün… Nice şeyler eklenebilir daha… Bakınca geriye doğru; üzülmemek mümkün değil. Tarihin hiçbir döneminde çağın gereklerine uymayan hareketler, ilerleme şansı bulmamış. Doğanın kanunu, yaşam hep ileriye doğru akıyor… Kim akan suyu durdurabilir ki, hele bu bilgi ve iletişim çağında?
Her şeye karşın umudun türküsünü söylemek gerek. Bakın bu toprakların dünyaya haykıran büyük ozanı Nazım Hikmet, ‘Yine İyimserlik Üstüne’ adlı şiirinde ne söylüyor;
“… Yüzüne yılbaşı ağacının telli pullu
aydınlığı vuran çocuk,
belli, bilmiyorum neden, ama belli
yaşayacak benden iki kere çok.
Kosmosa filan gidip gelecek. İş bunda değil.
Yeryüzünde görecek mucizenin büyüğünü:
tek insan milletini pırıl pırıl.
Ben iyimserim, dostlar, akarsu gibi…”
