SATIR ARASI – M.ÖMER ÜNEY
omeruney01@gmail.com
İnsanın bazı zamanlar çok şey yazası gelmiyor.
Hatta konuşacak hali bile kalmıyor.
Ülkenin içinde bulunduğu durum takat bırakmıyor kimsede!
Umutsuzluğa, yılgınlığa düşmek de istemiyoruz hani…
Ama ayyuka çıkan ölümler beyinlerimizi de kemiriyor.
İnsanlar ölürken rahat olamıyoruz elbette…
Kendimizi unuttuk artık.
Şimdi!
Çocuklarımızın nelerle karşılaşacağını düşünüyoruz.
Hangi birine yanacağımızı şaşırdık.
Her tarafta bomba var…
Her tarafta kan var.
Gözyaşı var.
Gülümserken bile ölenlerimiz geliyor aklımıza.
Yemek yerken, yürürken, koşarken…
Nefes alırken bile düşünür olduk.
Biz yaşıyoruz, ya onların günahı neydi!
Evet…
Sadece ve sadece yaşayabildiğimize seviniyoruz.
Kim bilir bir gün nerede yakalanacağız biz de bu kötü sona!
Ölümden korktuğumuz için değil…
Umudumuzun çalınmasından…
Çocuklarımızın geleceğinden…
Daha çok masumun hayattan koparılmasından…
Babasız, annesiz, çocuksuz kalan ailelerden…
Korkuyoruz…