Adeta hamama girmiş gibi terleten sıcak..
İnsana ‘yalnız’lığını hissettiren boş tribünler..
Hayal kırıklığı yaşayan ve mazisini arayan rakipler..
İşte 5 Ocak Stadyumu’ndaki tablonun özeti buydu..
Ancak bu duruma her iki takımın da itirazı vardı..
Boş tribünlere inat, Adanaspor ve Denizlispor el ele verdi..
Üzerinde; ‘Teröre Karşı Birlikteyiz’ ifadesinin yer aldığı pankartla çıktı sahaya..
Hem de el ele tutuşup, futbolun; ‘barış ve kardeşlik’ olduğunu güçlü bir şekilde haykırarak..
Bizi birbirimize düşürmeye çalışanlara inat, ‘Biz kardeşiz’ mesajı verdiler..
Şehitler de unutulmadı..
Onlar için de ‘bir dakikalık saygı duruşu’ yapıldı..
Peki ya futbol?.
İşte oynanan futbol herkesi yanılttı!.
Yanılttı diyorum, çünkü bu maçtan beklentiler çok farklıydı!.
Herkes bu maçın sonucuna; ‘beraberlik’ hem de ‘golsüz eşitlik’ olarak bakıyordu..
Ama evdeki hesap çarşıya uymadı..
Her iki takım futbolcuları da bu duruma güçlü bir şekilde itiraz etti..
Puana şiddetli ihtiyacı olan iki takımın mücadelesi ise, keyif verdi..
Ama..
Aması var işte!.
Denizlispor oynadı, Adanaspor kazandı!.
Hani hep derler yar; ‘futbolun adaleti yok’ diye..
İşte 5 Ocak’ta iki takımı karşı karşıya getiren maçta ilk kez, “İyi ki, futbolun adaleti yokmuş” dedim..
Neden mi?.
Denizlispor, tartışmasız sahanın üstün olan tarafıydı..
Topu ve oyunu kontrolü altında tutup, rakip kalede etkili oldu..
Toros Kaplanı, gücü oranında bastırdı, rakibini zorlamaya çalıştı..
Ama organize olan ve tehlike yaratıp da gole yaklaşan tarafsa konuk takımdı..
Eğer, Denizlispor’da ileri uçtaki oyuncular gününde olsaydı, bugün çok daha farklı şeyleri yazıyor olacaktık!.
Dedik ya, ‘futbolun adaleti yok’ diye..
İşte aynen öyle oldu..
Denizli oynadı, Adanaspor gol ve goller bulup, ‘zafer sarhoşu’ oldu..
Horozlar, net gol pozisyonlarını cömert ve hatta acemice harcadı..
Toros Kaplanı, bulduğunu vurdu.. Vurduğu adeta gol oldu..
Yani bir bakıma, ‘atamayana atarlar’ kuralı bir kez daha işledi sahada..
İyi olan, güçlü olan değil de, akıllı davranıp bulduğunu ‘gol’e çeviren kazandı..
Eyüp Arın, yine elindeki malzemeye göre en iyi kadroyu çıkartmaya çalıştı çalışmasına ama Ahmet Dereli’yi neden yanında oturttu?.
Oyunun kaderini her an değiştirebilecek kalitedeki bir oyuncu neden sahada olmaz?.
Bu sorunun yanıtı, umarım Eyüp Hoca verir!.
Dönelim sahaya..
Nduka, o beklenen ve istenilen düzeye yavaş yavaş geliyor..
Kalede Hayrullah, güven veriyor..
Yabancılar da ‘uyum sorunu’nu aşıp, birer ‘Adanalı’ olma yolunda ilerliyor..
Peki ya eksiklikler?.
Onları da yazalım..
Savunma az hata yapmak istiyor ama hata üstüne hata yapıyor..
Hala kademe hataları, adam paylaşımında ciddi sorunlar var!.
Orta alan hala üretkenlikten uzak!.
Kanatlar yine işlemiyor!.
Geriden oyun kurmak ise, adeta işkence!.
‘Özgüven’ eksikliği de cabası..
Skor 2-0..
Rakibin karşısında iki farklı skorla öndesin..
Ama gel gör ki, sahada tam bir panik havası ve korku hakim!.
Toros Kaplanı hala kendine güvenmiyor..
Bunlar aşılamayacak, çözülemeyecek sorunlar değil!.
Yeter ki, bu takıma güvenilsin ve gereken destek verilsin!.
Daha önceki yazılarımda da demiştim; “Adanaspor’un zamana ihtiyacı var” diye..
Yine aynı şeyi söylüyorum; “Bu takımın zamana ihtiyacı var..”
Doğru ve isabetli transferlerle Adanaspor, çok daha iyi noktalara gelebilir..
Bunun için de zamana ihtiyaç var!.
Unutulmamalıdır ki, ‘zaman her şeyin ilacı’..