Son yıllarda ne de çok ihtiyaç duyuyoruz barışa… Dünyanın her yerinde kavga, savaş var. Ortadoğu’daki buhran en çok da Türkiye’yi etkiliyor. Bu da yetmezmiş gibi ülke içerisinde iktidardan ana muhalefete, sivil toplum örgütlerinden sendikalara, sokakta aynı ya da farklı giyinen vatandaşa kadar hep bir ikilem, hep bir gereksiz tartışma, gereksiz atışma, gereksiz saldırı var.
Sizce de bu sıralar en çok ihtiyacımız olan barış değil mi! İçi boş kavgalardan, birbirimizi yerden yere vurmalardan günlük hayatın olağan akışını unutur olduk. Ekonomimize odaklanmaktan uzak kaldık. İthalat-ihracat dengesini rayına oturtamadık. Sıcak ama çok sıcak zamanların yaşandığı şu günlerde ülke turizminin kalkınmasını konuşmaktan geri durduk.
Yüksek verim alan, kaliteli ürün üreten çiftçimizin dertleriyle dertlenmedik. Hayvancılıkta, ham yağda dışa bağımlılığımızın önüne geçemedik. Basın özgürlüğünde sınıfta kaldık. İş dünyasının önünü açmak için, yeni yerli ve yabancı yatırımcının istihdam oluşturması için hiç kafa yormadık.
Eğitimde dünya ülkeleriyle bırakın yarışmayı nal toplamanın acısını bile içimize sindiremiyoruz. Eğitimin derhal toparlanmasıyla ilgili elle tutulur, gözle görülür bir çalışmanın izine bile rastlayamıyoruz.
İşte tüm bunlar dünyayı etkisi altına alan savaş, kaos, kan ve gözyaşının sonucu olarak bize yansıyor. Duygu yüklü bir toplum olduğumuzdan mı kaynaklanıyor bilinmez ama her olumsuzluktan çok çabuk etkileniyoruz. İşleri birbirine karıştırmakta üstümüze yok. Acıları yaşayıp madalyonun diğer yüzüne odaklanmayı beceremiyoruz maalesef… Hoş; yaşadığımız onca acıyı azaltmanın zemini varken ona da yanaşmıyoruz ya!
Kendimize bakmıyoruz da dünyaya yılda 20 milyon adet lüks araç satan Almanya’ya kafa tutuyoruz. Konya Ovası büyüklüğündeki Hollanda’nın tarım ve hayvancılıkta dünya markası olması bizi hiç ilgilendirmiyor ama siyasi atmosferde laf dalaşına girmeyi sürdürüyoruz. Avustralya, Uruguay ve Brezilya gibi ülkelerden kırmızı et ve büyük baş hayvan almak için sıraya giriyoruz.
Daha neler neler…
Bu barış yok mu bu barış…
Bu barış sağlanmazsa içeride de dışarıda da işimiz çok zor…
Olsun ben yine de bu satırları kısa bir süre sonra doğacak çocuğumuzun adını ‘BARIŞ’ koyacağım…
Umut olmazsa ‘BARIŞ’ olmaz…
Herkes için değil belki ama bizim açımızdan dünyaya ‘BARIŞ’ gelmiş olacak…
Hoş geldin BARIŞ…