Her ölüm, erken vedadır..
Giden, ardında derin bir boşluk bırakır..
Hafızalarda acı tatlı anılar uçuşup durur..
Kimi zaman hüzün, kimi zaman da mutluluk dolu anılar..
O da, bu hayattan erken göç edenlerdendi..
Henüz 35 yaşındaydı..
Umutları ve de hayalleri vardı..
Ama olmadı..
Ölüm, erken çaldı kapısını..
O’nu, ilk olarak Hatay’da tanımıştım..
İç savaşın yaşandığı Suriye’den kaçıp da, Türkiye’ye sığınan mültecileri takip ederken..
Sessizce bir köşede durmuş, boynunda makinesi, elinde kamerasıyla tetikte bekliyordu..
Her ne kadar farklı kurumlarda çalışsak da, aynı haberin peşinde birlikte koşmanın keyfini yaşardık..
Birbirimize ‘haber atlatma’ çabası içindeyken..
Sonrasında yollarımız bir kez daha kesişti..
Bu kez, o Adana’ya gelmişti..
Anadolu Ajansı Adana Bölge Müdürlüğü’nde çalışıyordu artık..
Bir bakıma komşu olmuştuk..
Hatay’daki rekabeti, Adana’ya taşımıştık..
Aramızda tatlı bir rekabet vardı..
Ama arkadaşlığımız ve de dostluğumuz ebediydi..
Sessiz ve sakin biriydi..
Konuşmayı pek sevmezdi ama iyi bir dinleyiciydi..
O’nu hep, Şişli Belediyesi eski Başkanı Mustafa Sarıgül’e benzetirdim..
Kızardı bana..
“Ben değil, o bana benziyor” diye de eklerdi..
Acısını hiç belli etmezdi..
Kan kussa bile kızılcık şerbeti içtim diyenlerdendi o..
Abdulgafur Kılıç, meslek hayatı boyunca belki de onlarca ‘kanser’ haberi yapmıştı..
Kimi zaman bir hüznü, kimi zaman da bir mucizeyi taşımıştı gazete ve televizyonlara..
Objektifine mutluluk kadar, hüzün gözyaşı da sinmişti..
Onlarca kez haberini yaptığı ‘kanser’e yakalanmıştı..
Ama o, inatla ve büyük bir kararlılıkla üstü üstüne yürümüştü hastalığının..
Tedavi görüyordu bir süredir..
Ancak son 15 gündür işler pek de yolunda gitmiyordu..
Acı haber, dün sabah saatlerinde geldi..
Abdulgafur, savaşı kaybetmişti!.
İnanılır gibi değildi..
Ölüm yakışmamıştı arkadaşıma.. Dostuma.. Kardeşime..
Sanki birazdan o masum gülüşüyle çıkıp, “Şaka yaptım” diyecek gibi..
İnanamıyor insan öldüğüne..
Olmadı be, yakışmadı sana ölüm Abdulgafur..
Arkadaşlar öldüğünü söylediğinde de inanmamıştım zaten..
“Başkasıdır” dedim, umutsuzca..
“İsim benzerliğidir” diye bir teselli etmeye çalıştım kendimi..
Ne yapsam da değiştiremedim ölümü..
Kaçamıyor insan işte ölümden..
Çaresiz kalıyor ölüm karşısında..
Eminim, o hasta yatağında ölümü de olgunlukla karşılamışsındır..
Hayata, o gülen yüzünle veda etmişsindir..
Ölümün bile alamadığı o insana güven veren gülüşünle bakmışsındır bu dünyaya..
Olmadı be Abdulgafur!.
Yakışmadı ölüm sana..
SONER KAN – kansoner@gmail.com