Keşke böyle olmasaydı,
Böyle alel acele gitmek zorunda kalmasaydın.
O zaman böyle ağlamazdım arkandan,;
Beklemezdim gözlerim kapıda…
Belki çalar da açarım yine eski günlerdeki gibi,
Ben kapıyı açarım,
Sen yorgun gözlerle bana bakarsın,
Ben sana hoş geldin derim,
Sen bana hoşbulduk,
Öyle hoştuk ki beraberken…
Şimdi yoksun.
Yılların birlikteliği yalnızlığına bıramış kendini,
Öyle huysuzum ki gittin gideli.
Komşular gelmiyor artık oturmaya,
Annem telefonda soruyor ‘Nasılsın?’ diye,
Yalan olduğu bile bile ‘İyi’liğimin.
‘İyi değilim be anne’ demek geçiyor içimden,
İyi değilim…
Keşke böyle olmasaydı.
Keşke hiç ayırmasaymışız yatakları.
Annem derdi ‘Karı – Koca yatağa küs girmez’ diye.
Dinlemedim…
O zamn daha mı huysuzdum yoksa?
Yoksa çok mu inatçıydım?
Ama senin de kalır yanın yoktu benden…
Biz beraber yaşamayı beceremedik galiba.
Sen gittin gideli kahve pişirmiyorum artık,
Seninle daha bir keyifliydi kahve yudumlamak.
Bir de sigara yakardık üstüne.
Her nefes huzur verirdi seninle.
Keşke böyle olmasaydı diyorum ama,
oldu bir kere.
Acaba dön desem,
Tüm hatalarımı kabullensem,
İnadı bıraksam bi kenara, gelir misin?
Yine çalsan kapıyı.
Ayak seslerini ta aşağıdan işitsem,
Koşa koşa açsam kapıyı,
Ben yine “hoş geldin” desem,
Ve sen yorgun yüzünle hiç birşey sölemeden girsen içeri
Ve ben hiç sesimi çıkarmasam..
Uzansan koltuğa.
Ben yine kahve pişirsem,
Yudumlasak sigarayla bir.
Sonra çekilsek odamıza,
Sohbet etsek,
Anlatsak birbirimize sevgimizi,
Birbirimizi nasıl özlediğimizi…