Zaten hiç olmadın ki…
Canın sıkıldı geldin,
Evcilik oynar gibi sevgicilik oynadın benimle.
Ama oyunda hep mızıkçıydın işte.
Yeni oyun arkadaşları buldun kendine,
Ya da sadece benimle oynadın.
Anneme şikayet edemezdim
Kalbimi alıp kaçtığında,
Babama söyleyemezdim,
Beni sokak başlarında ağlattığında…
Zaten biz hiç olmadık,
Ait olmadık birbirimize,
Sahip olamadık,
Sahip çıkamadık bile.
Sen sendin, bense ben,
Onlarsa hep onlar olarak kaldılar
Yani diğerleri…
Üzülüyorum…
Onca hiç arasında bir şey vardı,
Şimdiye kadar hiç hissetmediğim bir şey.
Nefes alışlarıma karışan,
Kalp atışlarıma,
Yürürken adımlarıma,
Ağlarken gözyaşlarıma,
Dokunurken parmaklarıma,
Avuç içlerime,
Koşarken terime,
Uyurken ruhuma,
Gülerken yanaklarıma,
Durup dururken beynime karışan
Bir şey vardı.
Ya da tüm bunlara sebep olan
Tek bir şey…
Artık bunların hiç bir önemi yok.
Çünkü sen hiç olmadın,
Biz hiç olmadık.
Ama ben hep hiç oldum…
