Selam Dostlar….Onları çok seviyorum….
Yazıyorum, tekrar tekrar yazacağım….
Çünkü onlar için çok üzülüyorum….
Küçükken sofraya oturduğumuzda sorarlardı: Bismillah dediniz mi?
İçimizden söyledik, derdik….
Sofra eşrafı tebessüm ile sorunun üstünü örttüğünde,
yemek çoktan bitmiş olurdu….
Ulu bir korku idi aslında bu….
Yaşam boyunca bizimle yaşayan….
Kağıttan gemiler batar sularda,
Uçurtmaların ipi kopar,
Balonlar patlar zamansız….
Ama en çok neden korkar çocuk biliyor muyuz?
Yalnızlık, karanlık, ayrılık, ölüm….
Kitap okuyacağı çağda çalıştırılan….
Evcilik oynayacak yaşta evlendirilen….
Sokaklarda top koşturacakken savaşlarda ölen….
Sıcacık vatanında uyuyacakken gecenin ayazında üstelik memleketinden çok uzaklarda dilenen çocuklar….
Sabahın köründe kalkıp okula giden,
yarış atı misali çalıştırılan,
sadece akademik başarı için, ezberci yetiştirilen,
Oyun oynamayı bilmeyen,
sokağı görmeyen,
arkadaşı olmayan, bilgisayar bağımlısı çocuklar….
Hangi çocuk küçük yaşta eğilimine göre keşfediliyor?
Hangi çocuk yeteneğine göre yönlendiriliyor?
Hangi çocuk ilgi alanına göre yönetiliyor?
Kaç çocuğun gerçek anlamda hobisi var?
Milletin eğitimde çağ atladığı bir asırda biz İngilizceyi bile öğretemezken görsel sanatlar dersinde çocuğun hangi el becerisini keşfedeceğiz.
Müzik dersinde hangi müzik aletini çalmasını bekleyeceğiz….
Nasıl koruyacağız?
Nasıl geleceğe hazırlıyacağız?
Oynayarak mı, eğlenerek mi?
Kızarak mı şımartarak mı?
Yasakla mı dayakla mı?
Din ile mi?
Eğitimle mi?
Babaların, annelerin mutsuz ve umutsuz olduğu bir dünyada aslında çok fazla bir şey beklemek doğru olmaz ama;
dileğim çocukların ahları ile şenlenmez bu dünya….
Ve çocukların gözyaşları ile sulanmaz çiçekler….
Allah çocuklarımızı ve tüm dünya çocuklarını korusun….
Sağlıklı, mutlu ve keyif dolu bir hafta olsun….
Şarkımız; siz, sevdikleriniz ve kahve keyfinize gelsin….
Saygılarımla….
Mümtaz YURDAER – 25.12.2017