Sınırlı bir bütçe..
Daralan kadro..
Küçülen hedefler..
Ve kaybolan umutlar..
Yeni sezon öncesinde Adanaspor’daki tabloyu özetleyen kelimelerdi bunlar..
Ortada karamsar bir tablo vardı..
Yönetim, imkanlar ölçüsünde mütevazi bir kadro kurmuş, takımı da altyapı hocası Eyüp Arın’a teslim etmişti..
Yeni sezondan kimsenin umudu yoktu açıkçası..
Hedef, ligde kalmaktı..
Her ne kadar Şanlıurfa deplasmanından bir puan alınsa da sonrasında ardı ardına gelen Göztepe ve Giresun hezimetleri, bu karamsar tabloyu daha da koyulaştırdı..
Ama hiçbir şey göründüğü gibi değildi!.
Bu tabloya itirazı olanlar da vardı!.
Nitekim, onlar da sabırla sahnedeki sıralarını beklediler..
Öyle de oldu..
Eyüp Arın ve öğrencileri, önce Denizlispor’u bozguna uğrattı, ardından da deplasmanda Balıkesir’e konuk olup, ‘muhteşem bir geri dönüş hikayesi’ yazıp, rakibiyle puanları paylaştı..
Son iki haftada alınan bu 4 puan, umutları da tazeledi..
Karanlıkta bir kıvılcım yaktı, karamsar tablo da yavaş yavaş dağılmaya başladı..
İşte böylesi bir süreçte Yeni Malatya karşılaşması ayrı bir önem taşıyordu..
Toros Kaplanı gibi sarı-kırmızılılar da çıkış arıyordu..
Yaş ortalaması 24.4 olan, genç ve tecrübesiz Adanaspor, aralarında Süper Lig deneyimi de olan ve tecrübeli bir takım olarak da öne çıkan 26.2’lik Yeni Malatya’yı ağırladı sahasında..
Her iki tarafı da zorlu bir 90 dakika bekliyordu..
Öyle de oldu..
Ama beni asıl şaşırtan, Toros Kaplanı’nın ilk 35 dakikada ortaya koyduğu futboldu..
Herkes, Adanaspor’un kendi sahasına kapanıp, kontratak ve duran toplardan gol arayacağını düşünüyordu..
Ama beklentiler boşa çıktı..
Toros Kaplanı, ilk dakikadan itibaren oyunu, rakip sahaya yıktı..
İleri uçta pres yapıp, topu olduğunca kendi kalesinden uzakta tuttu..
Topu kaptığında ise, hızlı ve seri paslarla rakip kalede gol aradı..
Dar alanda kısa paslaşmalar ve kanat organizasyonları ile zaman zaman tehlike yarattı Malatya kalesinde..
Turuncu-beyazlılar, bir bakıma ‘toplu hücum, toplu savunma’ anlayışını, en iyi şekilde yansıttı..
Koşan, savaşan, mücadele eden bir takım vardı sahada..
Rakibi karşısında sinmeyen, aksine kora kor savaşan bir takım..
Peki ya sonrası?.
Sonrasında çabuk yoruldu Adanaspor..
Her şey sadece ama sadece 35 dakika sürdü..
Sonrasında turuncu-beyazlılar oyundan düştü, bu durumu iyi değerlendiren Yeni Malatya da oyuna ortak oldu..
Bu durum, Eyüp Arın’ı da zorunlu olarak taktik değişikliğine itti..
Toros Kaplanı, rakibine baskı yapmak yerine orta alanı kalabalık tutup, kontrataklarla rakip kalede gol aradı..
İşte o anlarda Ergin Keleş sahneye çıktı..
Kadrodaki ‘en yaşlı futbolcu’ olmasına rağmen Ergin, bitmeyen enerjisi ve mücadelesi ile gençlere örnek oldu..
12 dakikada tam 2 gol atıp, galibiyette başrol oynadı..
Hatalar yaptı yapmasına ama attığı gollerle de kendini affettirmesini bildi Ergin Keleş..
Bir bakıma, Toros Kaplanı’na hayat öpücüğü verdi..
3 maçta kazanılan 7 puan, turuncu-beyazlıları, ‘zirve’ye biraz daha yaklaştırdı..
Önceleri ‘ligde kalma’ hedefi konuşulurken, şimdilerde “İlk 6 neden olmasın” deniliyor..
Daha önce de söylemiştim; “Bu takımda iş var ama zamana da ihtiyacı var” diye..
Haklı çıkmak elbette ki güzel ama dedim ya; “Bu takımın zamana ihtiyacı var”..
Biraz daha sabretmek gerek..
Beklerken de destek vermek..
Takımda taşlar yavaş yavaş oturuyor..
Eyüp Arın, bu takımla neler yapabileceğini çok iyi biliyor..
Ve bu noktada da emin adımlarla ilerliyor..
Ama arzu ettiğim takım; Yeni Malatya maçının ilk 35 dakikasındaki gibi rakibine baskı yapıp sindiren, topu ayağında tutup, pas trafiği ile onu bunaltan, kanat organizasyonlarını doğru yapıp, ‘takım’ kimliğini ön planda tutan bir Adanaspor..
Toros Kaplanı, bunu yapabilir..
Özlenen ve beklenen tabloyu da ortaya koyabilir..
Bunun için Eyüp Arın ve öğrencileri daha çok çalışmalı..
Hatalardan ders çıkartıp, bunların üzerine cesurca gidebilmeli..
Yeni Malatya müsabakasının ilk 35 dakikasındaki futbolunu, maç geneline yayabilmeli..
Eğer bunu yapabilirse Adanaspor, çok daha farklı yerlerde olabilir..
Son söz mü?.
Tıpkı Nazım’ın dediği gibi:
Güneşli günler yakın..
SONER KAN