Sen ne güzel bir aysın; “EYLÜL…”
Sen, ne güzel bir mevsime ev sahipliği yaparsın…
Hani derler ya; ” sen aslında bir ay değil, bir aylık ayrı bir mevsimsin.”
Sen ne zaman gelirsin, ne zaman gidersin ve sen ne çabuk bitersin, inan anlamam.
Senin esintinle, senin şarkılarınla “eylülde gel.” derken, gelene “merhaba” dedik, gidene “elveda.”
EYLÜL seni seviyorum ve sana yazıyorum bu satırları.
Sen,
aslında sarı sıcağa, yaza, denize, tatile, yaylaya, kimi yalnızlıklara bir vedasın, elvedasın…
Sen;
aslında hazana, hüzüne, hasrete, okula, limonata tadındaki serinliğe ve tatlı telaşlara bir merhabasın…
Senin,
şarkın,
düşen sarı yaprağın,
onu saran toprağın,
o tatlı sonbahar telaşın bile bu yaşamdaki lezzet veren birçok şeyden güzel.
Sen;
yeşili sarıya,
ham meyveyi, tatlıya,
Daldakini turşuya;
Unu, yoğurdu tarhanaya;
Nohutu, fasulyeyi, patlıcanı kış aşına döndüren ulu bir zamansın.
Sen;
annelerin mutfak, babaların yakacak, gençlerin ve çocukların okul telaşısın.
Sen;
hem masum, hem mahçup, hem de zalim.
Sen;
cepleri yoran, kilerleri bereketlendiren, gözleri, gönülleri bayram yerine döndüren aysın.
Sen;
okunmamış şarkılara,
yazılmamış şiirlere,
yaşanmamış aşklara gebesin.
Sen;
bak geçti yaz,
şimdi sonbahar,
nafile telaş, nafile yakarış dercesine,
nazikçe zamanı hatırlatan bir aysın insana.
Ve ben Eylül’e dair ne varsa seviyorum,
Ve ben diyorum ki:
” Hangi mevsim sen gibi,
Hangi mevsim senin solgun sarında.
Sen;
Ne kadar hoş gelir,
Ne kadar da hoş gidersin.
Dalından kopardığın yaprak bile keyfinde.
Seninle üşür sevgili,
Seninle sarar üşüyen sevgiliyi, sevgili.
Senin serinin aslında bahane.
Sen hazan, sen hüzün olsan da,
Senin hazzın, bambaşka bir şahane.
İşte Eylül…
İşte Sonbahar…
Hayatımızda kaldı, kimbilir kaç bahar ? “
Limonata tadında nice Eylül ayları, sonbaharlar olsun, aşk ve keyifle.
Sağlıklı, mutlu, huzurlu, bol kazançlı bir EYLÜL ayı olsun.
Saygılarımla…
Mümtaz YURDAER
