Hava sıcak mı sıcak..
Nem var mı var..
Peki ya özlem?.
Ya kavuşmanın heyecanı?.
Dile kolay, tam 62 günlük bir ayrılık..
İki sevgili; Adana Demirspor ile Mavi Şimşekler, 62 günlük bir hasretin ardından yeniden birbirlerine kavuştu..
Bu sefer, hedefler de beklentiler de büyüktü..
Umutlar ise, tap tezeydi..
İki sevgilinin buluşması, öylesine görkemli oldu ki, adeta düşman çatlattı!.
Taraftarlar, meşaleler ve tezahüratlar eşliğinde takımını stadın girişinde karşıladı..
Coşku, stadyuma da sıçradı..
90 dakika boyunca tribünler susmadı, futbola anlam kattı..
Peki ya sahadakiler; onlar ne yaptı?.
Onlar da üzerine düşeni, ellerinden geldiğinde yapmaya çalıştı..
Sahada ne istediğini bilen ve bu isteğini gerçekleştirmek için kora kor savaşan bir takım vardı..
Teknik kapasitesi yüksek, mücadele azmi ve isteği diri bir takım vardı sahada..
Termometreler 30 dereceyi zorluyormuş, nem yüzde 80’e ulaşmışmış..
Bunlar hikaye..
Sahadaki futbolcular, terinin son damlasına kadar savaştı..
Sıcak havada nefes almanın zor olduğu anlarda dahi..
“O zaman niye başlığa; ‘Bir Anlık Coşku’ diye yazdın?” sorusunu sorduğunuzu duyar gibiyim..
Osman Özköylü, iyi bir takım kurmuş..
Kalede Oğuz, tecrübesi ve olgunluğu ile takıma güven veriyor..
Savunmada Mojsov ve Ferreira arasındaki uyum, takıma da yansıyor..
Mojsov, rakip forvetleri engellemekle de kalmayıp, adeta hızını alamadı golünü de attı..
Orta alan, her ne kadar üretkenlikten yoksun olsa da yine de iyi niyetle mücadele etti..
Pote, takım için de ne kadar önemli olduğunun sinyallerini daha ilk maçta verdi..
Ancak geriden ve kanatlardan istediği topları alamadı; hal böyle olunca da geriye dönüp, top almaya çalıştı ya da kendi pozisyonunu kendisi yarattı.. Ancak henüz tam kapasite hazır olmadığı için de çabuk yoruldu..
Burak Çalık, iyi niyetli ama ‘bencil’di..
Genel olarak, takımın kumaşı kaliteli ama ‘inanç ve coşku’ yok!.
Osman Hoca, saha kenarında heyecandan yerinde duramıyor, deyim yerindeyse hop oturup hop kalkıyor..
Ama gel gör ki, aynı heyecan sahaya yansımıyor..
Adana Demirspor, sahada adeta saman alevi gibi bir anda parlayıp, bir anda sönüyor..
Eğer maçı izlemediyseniz, skora bakıp da Karşıyaka gibi tehlikeli bir takıma karşı alınan 2-0’lık skora bakarak aldanırsınız!.
‘Tartışmalı bir gol’ ile öne geçip, sonrasında rakibin afallamasından ikinci golü bulda Mavi Şimşekler..
İşin özeti; ‘bir anlık coşku’ ile aldı sazı eline..
Peki ya sonra?.
Sonrasında skora güvenip, tehlikeli bir geri çekilişe girdi..
Futbolcular rehavete kapılıp, ‘bu maç bitti’ havasına büründü..
Ama son düdük çalmadan, maç bitmiyor işte!.
Osman Hoca, tehlikeyi geç olmadan fark etti!.
Kenardan ilk hamleler geldi; Anıl Taşdemir-Umut Sözen ve Hüseyin Kala-Victor Astafei değişikliğine gidildi..
Bu hamle, kısa sürede sonuç verdi ve Mavi Şimşekler, yeniden oyuna ortak oldu..
Pozisyonlar da ardı ardına geldi, gelmesine ama bu kez de ‘acemi ayaklar’ ve ‘bencilikler’ öne çıktı..
Sonuç olarak;
Takımın kumaşı kaliteli..
Eldeki malzeme iş yapar mı yapar..
Ancak, Adana Demirspor’un zamana ihtiyacı var..
Bu takım, birlikte oynadıkça güzel işler yapacağa benziyor..
Ama henüz, birbirlerini tanıma aşamasındalar..
Eksiklikler var mı var..
Özellikle orta alana bir takviye şart..
Maçın sıkışıp kilitlendiği anda ‘çilingir’ vazifesi görecek, oyunu her iki yönüyle de oynayabilecek deneyimli bir orta saha mesela..
Bugünkü Türk futbolunda böylesi bulunur mu, zor ama imkansız da değil!.
Eğer, mavi-lacivertliler geriden oyun kurmayı başarır, kanat organizasyonu da istikrarlı bir şekilde gerçekleştirir ve her şeyden de önemlisi bir ‘takım kimliği’ne bürünürse o zaman yılların özlemi artık son bulur..
Umutlar tazelenir, ‘şampiyonluk şarkıları’ söylenir..
Dedim ya, bu takımın zamana ve desteğe ihtiyacı var..
Ben bu takımdan da, gelecekten de umutluyum..
Son söz mü?.
Son sözü, Nazım’a bırakmak gerek:
“Güzel günler göreceğiz çocuklar, güneşli günler göreceğiz. Motorları maviliklere süreceğiz çocuklar, ışıklı maviliklere süreceğiz..”