Ne zaman bayram olsa herkes gibi benim de çocukluğum gelir aklıma…
O müthiş heyecan, yeni elbiseler, ayakkabılar…
Unutulmaz anlar…
Sonra bu güne döner, düşünürüm…
Yerlerinden, yurtlarından olan çocuklar…
Yek ekmeğe muhtaç, aç, açıkta kalan, sokaklarda yatan çocuklar…
Anne-babasını kaybetmiş, sevgiye muhtaç çocuklar…
Bayrama sevinemeyenleri unutmak ne mümkün!
Bayramlık almak için bit pazarının yolunu tutanlar…
Çarşıda çocuklarının ellerinden tutup boş boş vitrinlere bakanlar.
Ağlayan oğlunu-kızını avutmaya çalışanlar…
Çocuğunu avuturken kendisi de birileri tarafından avutulan insanlar.
Gariban yine gariban… Öyle de gariban böyle de gariban…
Bayramda büsbütün gariban…
Yoksulluğun dibe kadar yaşandığı bir memleketteyiz ne yazık ki!
Bir de gözlerimizin içine baka baka her şey güllük-gülistanlık demezler mi!
***
İşin aslı her alandaki potansiyeliyle cennete döndürülebilecek bir ülkede yaşıyoruz. Ama bunu başaramıyoruz maalesef. Dünyanın büyük oyuncuları binlerce kilometre öteden sofralarımıza, aşımıza, işimize müdahale ediyor belki ama kimse karışmasa da biz kendi kendimizi al aşağı ediyoruz bazen… Mutfaklar yangın yerine dönüyor. Gıda fiyatları uçtukça uçuyor. Çiftçi tarlada kazanamıyor ama gel gelelim tezgâhlarda tarım ürünleri kimi zaman ateş pahasına dönüyor.
Öyle ya Kurban Bayramı’ndayız…
Kuru kuru bayram olmuyor. Haliyle ekonomiden bahsediyoruz.
Tüm bu yoksulluk, keşkemeş ve olumsuzluklar ışığında kurbanlıklara değinemiyoruz bile!
En uygunu asgari ücretlinin bir aylık maaşından başlıyor.
Bir de işsiz, güçsüz milyonlar var…
Koşullar eşit değil!
Bayram da herkese bayram değil…
Kutlu olsun…