omeruney01@gmail.com
Yazmayalım, çizmeyelim diyoruz ama nafile!
Şu memleketin güzelliklerini yansıtırken sınırlı kalıyoruz da hemen her gün pislikleri, iğrençlikleri, çirkeflikleri yaza yaza bitiremiyoruz.
Geçen hafta ulusal boyuta yansıyan olaylara bakıyoruz…
Adana kaynıyor…
Kadınları en işlek cadde üzerinde taciz eden, linçten kurtulan Adana’da…
Eski karısını katleden Adanalı…
Nişanlısı olduğunu söylediği genç kadına sokak ortasında ızdırap çektiren genç de Adana sokaklarından…
Hele iki olay var ki akıllara zarar!
Yaşlı şehit annesini azarlayan, yetmedi devlete söven de maalesef bu kentte yaşıyor…
Zübeyde annenin ayaklarının altına paspas olamayacak adam 2.5 lira için yapmadığını bırakmıyor. Hem kendini hem de bizi Türkiye’ye rezil ediyor…
Bu birincisiydi…
İkinci olayı hatırlamak bile zihinleri alt üst ediyor…
Diyorum ya!
Aşağılık, alçak, şerefsizler bu kentte barındıkça haberciler ne yapsın?
Ulan bu kentin kaderi nedir böyle arkadaş!
Küçük, minik, pamuklar içinde büyümesi gereken bir çocuğa yapılana bakın ya!
Allahım bu iğrençlik karşısında söylenebilecek bir şey var mı?
Haykırmamak, bağırmamak, hıçkıra hıçkıra ağlamamak elde mi!
Adanalılar lütfen dikkatli olun…
Lütfen ama lütfen ‘ses’ olun, ‘çığlık’ olun…
Çocuk susar siz susmayın, biz susmayalım…
Herkes bir çocuğun çıkaramadığı ‘ses’ olmak zorunda.
Toplumsal bilinci olabildiğince yaymak zorundayız.
Çocukların üzerindeki kirli elleri kırmak herkesin boynunun borcu…
Tüm bunlar bizim için zorunluluk.
Geleceğimiz çocuklar, minik elleri, kocaman yürekleriyle, kalpleri pıtır pıtır atan, çevresine neşe saçan çocuklar…
Sevincimiz, umudumuz, yaşam kaynağımız çocuklar…
Gülsün, oynasın, zıplasın, koşsun…
Özgürce, Adana sokaklarında…
Lütfen ama lütfen…
Çocuk susar, sen susma sakın!